Edwin op de Fiets: Georgië & Armenië

(English summary below)

Zo, daar ben ik dan eindelijk weer. We hebben er weer 4 weken op zitten in 4 verschillende landen en wat voor een!

Op 20 April verlieten we Turkije. Met een bakje Turkse Baklava fietsten we de grens over en kwamen we terecht in een totaal andere wereld. Geen moslims en gezang uit minaretten, maar Sovjet-stijl huizen en Lada's. Hier en daar een Armeens Christelijk of Russisch Orthodox kerkje en zuipende mannen die in auto's zitten. Ongelofelijk wat een contrast! Zie hier onze binnenkomst in het welbekende Akhalkalaki, de 3e stad van Georgië met geweldig, cynisch commentaar van Roel.
http://www.youtube.com/watch?v=G-M6Lir9a6I

Na deze eerste ontmoeting met een Georgische 'stad', besloten we direct door te fietsen en dan maar te gaan kamperen langs de weg. Een jong stelletje, dat vermoedelijk 'iets aan het doen was' in hun auto 50m verderop, had ons kampvuurtje gezien. Ze besloten ons in het pikkedonker op te komen zoeken. De jongen bleek strontzat en het meisje bleek redelijk Engels te spreken. Een leuk gesprek volgde en uiteraard moesten we Whiskey meedrinken, die de jongen zoals gewoonlijk bij zich had in de auto. Hierna reed hij nog zatter naar huis met zijn vriendin en konden wij eindelijk van onze nachtrust gaan genieten.

De volgende dag tijdens de lunch ontmoetten we 'Zorro' zoals hij zichzelf noemde. Een ietwat gestoorde man die tegen ons Nederlands probeerde te praten, aangezien hij 6 jaar in Holland en België gewoond had. Inmiddels zit zijn broer voor hem in 'het gevang' in Turnhout en loopt hij vrij rond in Georgië. In Nederland heeft hij nog enkele jaren TBS tegoed. Iets waar hij het zelf niet mee eens was. Jullie kunnen zelf beoordelen of dit terecht is of niet:
http://www.youtube.com/watch?v=AnxV5eUJRvk

Verder maakten we nog meer vrienden in dit land. Ofjah, ik dan. Op een gegeven moment was het weer zover en kwamen er 2 honden op ons afrennen. Een kleine versnelling zorgde ervoor dat ik de grootste en brutaalste van me af kon schudden. De 2e was echter een kleinere hond met iets meer uithoudingsvermogen. Uiteindelijk heeft hij 16 km met ons meegerend! Ongelofelijk! In het begin was ik nog niet zo overtuigd van zijn goede bedoelingen en probeerde ik hem met mijn waterbidon weg te jagen. Toen bleek dat hij goedaardig was, hebben we nog veel plezier met hem beleefd! Filmpjes hiervan volgen in het afsluitende verhaal na ons bezoek aan Iran. Hier in ieder geval de eerste kennismaking tussen mij en onze nieuwe vriend:
http://www.youtube.com/watch?v=W4Gvkt40Cq

Vlak nadat we onze trouwe viervoeter kwijt waren geraakt in het stadje vonden we onderdak bij een Armeense priester. Na 30 keer gezegend te zijn geworden, vertrokken we met een volle maag voor onze laatste Georgische fietsdag. Drie knettergekke dagen beleefden we hier!
Na al dit moois, besloten maar gauw door te fietsen naar de grens met Armenië. Zonder problemen kwamen we dit land binnen. Helaas stond er nergens een bordje met "Welkom in Armenië" of iets dergelijks. Geen traditionele foto met onze fiets dus deze keer. :-( Wellicht had de overheid geen geld hiervoor, want armoede is er genoeg in dit land. Veel Armenen zijn hierdoor ook verhuisd naar andere landen. Van de 8 miljoen Armenen, wonen er maar 3 miljoen in het land zelf. En dit heeft zijn sporen wel achtergelaten. Enorm veel verlaten en ineengestorte Sovjet-fabrieken, ineengevallen en onbewoonde huizen, veel werkloze mannen hangend op straat en op veel plekken liggen totaal afgeragde auto's of vrachtwagens, waar alleen het karkas nog van staat. Te triest voor woorden. Zelfs in Albanië zijn er gewoon autokerkhoven. Hier worden de auto's gewoon totaal gestript en achtergelaten op de plek waar ze hun laatste adem uitbliezen. Waar ik de Armenen dan wel weer een Pluijmpje voor kan geven, is het feit dat ze creatief met auto-onderdelen omgaan. Zo hebben we diverse schuttingen gezien, die gemaakt waren van halve auto's of stukken wagen.

Verder wordt er net als in Georgië genoeg gezopen. Onze eerste slaapplek was in het grensdorpje. We klopten aan bij iets dat op een oud schoolgebouwtje leek om een slaapplek te versieren. Bleek het een militaire basis. De dienstdoende commandant regelde via een dorpsbewoner een plek voor ons in 1 van de vele verlaten huizen in het dorp. Een buurman onthaalde ons uiteraard met een fles wodka en zo beleefden we dus al zuipend onze eerste avond in Armenië. Hierna kwamen we uit in het stadje Gyumri. Een Amerikaanse die we via Couchsurfing hadden ontmoet liet ons 3 nachten bij haar slapen. Even tot rust komen zat er niet in. Het was namelijk Paaszondag en een wandeling door de stad liet ons uitkomen bij de broer van de burgemeester. Deze handtastelijke man, vooral vervelend voor onze gastvrouwe, heette ons warm welkom. Samen met 5 andere Amerikanen aten we een exclusief Paasontbijt met bijbehorende Wodka, Whiskey en Cognac. Pfff. In totaal zijn er meer dan 100 Amerikanen overal in Armenië actief als vrijwilliger voor het Amerikaanse Peace Corps. Iets dat voor ons nog goed van pas zou komen! Zo sliepen we, op weg naar het zuiden, één nachtje bij Scott en zijn gastfamilie in een klein Armeens dorpje. Hij woonde hier al 10 maanden en nog 17 te gaan. Aftellen dus. Hij zoop beter Wodka dan veel Armenen en had zich dus al zeer goed aangepast aan de plaatselijke cultuur. Leuk voor een bezoekje, maar om hier zolang te wonen met helemaal niets, lijkt me ook niet zo prettig. Maarja, het staat goed op zijn CV en hij kan genoeg films kijken op zijn laptop. Helaas zat er ook niet veel meer in hem en liet hij vele SocialWork-kansen onbenut. Maarja. In ieder geval was het een gezellige avond met veel eten en een gastvader die trots was om 3 Westerlingen te mogen huisvesten!

De dag erna kwamen we dan aan in Yerevan! Vergeet uiteraard niet dat we hiervoor weer flink hebben moeten fietsen... 80 km. De hoofdstad van het land was een verademing! Slechts 40% kapotte Lada's reden door de stad, echte koffie, Westers eten en liberale mensen! We vonden het er zo gezellig dat we zelfs op 3 couchsurfingsplekken bleven: 2 Amerikaanse dames, waarvoor we weer heerlijk Indiaas gekookt hadden, 1 Iranhippie die elke avond 10 couchsurfers bij hem te gast heeft met alcoholische feestjes tot gevolg. En om hier van bij te komen ten slotte nog een zeer Christelijk aangelegde, Duitse vrijwilligster met een nog meer Christelijke en ongeinteresseerde vriend. Ideaal dus om vroeg naar bed te gaan om hierna 3 dagen FLINK te kunnen gaan fietsen in de bergen van Zuid-Armenië.



Helaas regende het pijpestelen en waren we binnen een halfuur al drijfnat. Positief als we bleven, fietsten we door en kwamen we een triljoen regendruppels later uit in een klein dorpje met een school. We hadden onze zinnen gezet om lekker droog hier te gaan slapen. En dat leek ook te gaan lukken. We kregen toestemming van de autoriteiten en waren onze tas al aan het uitpakken. Totdat de leraar kwam en ons bij hem thuis uitnodigde! Nog beter! Een goede maaltijd, een slecht bed en vele moeizame gesprekken later ontwaakten we de volgende ochtend bij deze aardige man thuis. We moesten snel vertrekken, want de man ging werken en we konden uiteraard niet alleen met zijn vrouw achterblijven. Dat is niet gepast. Zonder ontbijt, stonden we 15 minuten later buiten en zwaaiden de man uit. Echter toen we wilden gaan fietsen kwam de moeder van de man aan, de oma des huizes, en mochten we toch weer naar binnen om een flink ontbijt te verorberen. Ideaal!



Hierna kampeerden we nog een nachtje en waren we tijdens een douche in de rivier, 1 met de natuur. Ook kwamen we tijdens het dagelijkse rekken in de ochtend na 5 km fietsen een man in een dure auto tegen. Hij stopte en uiteraard vertelden we voor de 2648e keer wat onze reis inhield. Hij bood aan dat we bij hem konden slapen. Graag namen we dit aanbod aan en in plaats van tot vanavond zeiden we tot morgen. We wisten namelijk al dat we niet 85 km bergop in 1 dag zouden halen... Die volgende dag kwamen we dan ook afgepeigerd aan en stond zijn broer klaar bij een hotel. We moesten het hotel in. Hadden we het dan toch verkeerd begrepen? We hadden toch duidelijk gemaakt dat we geen 'geld' hadden voor hotels tijdens onze 5 maanden durende rit en bij hem thuis op ons matje zouden slapen? Gelukkig sprak de secretaresse een beetje Engels en schiep ze duidelijkheid. De rijke man zou de hotelkosten betalen! Waaah! Geweldig! We kregen 5 minuten om ons om te kleden en toen werden we door zijn broer in een geblindeerde auto naar een restaurant gereden, naast een meelfabriek. Hij bleek de mede-eigenaar hiervan te zijn. Samen met een bevriende bank-accountant had hij al bijna een fles wodka meester gemaakt en namen we plaats in de privékamer van het restaurant. We kregen een geweldig maal voorgeschoteld en samen goten we nog 2 flessen wodka, 1 fles wijn en wat frisdank naar binnen. Toen de alcohol al rijkelijk gevloeid had, kwam onze grote vriend op het idee om zijn Nederlandse 'vrienden' te bellen. In het verleden waren er eens 2 Nederlanders op bezoek geweest om advies te geven over het optimaliseren van de meelproductie aan hem en zijn medewerkers. Dus binnen de kortste keren had Roel ene Wim en ik Piet Verhagen aan de lijn. Een kort en lachwekkend gesprekje volgde waarna we uiteraard toostten op deze 2 aardige Hollanders. Na het etentje en al de drank bracht hij ons uiteraard hoogstpersoonlijk en zeer verantwoordelijk met zijn auto naar huis en konden we eindelijk slapen. De dag erna restte ons niet veel anders dan slapen, een bezoekje aan de plaatselijke kapper en water drinken. En na 2 nachtjes in het gratis hotel vervolgden we onze weg. (we hadden ook langer mogen blijven, maar niet langer dan 6 nachten zei Gagu nog in beschonken toestand)

We hadden een kortere weg gevonden naar Tatev via onze rijke vriend en probeerden via deze weg naar Iran te fietsen in 3 dagen. Een enorme lunch vertraagde onze plannen. Deze werd ons aangeboden door gezellige landbouwers die aardappelen aan het zaaien waren. Uiteraard met Wodka konden we de lunch wegspoelen. Na 30 km besloten we te kamperen in het bos waar we waren aanbeland. Op een prachtige plek met schitterend uitzicht aten we ons avondeten (pasta uiteraard) en maakten we ons klaar voor de volgende dag. Bij het ontbijt bleek ons kampvuur van gisteren nog steeds te smeulen en binnen een mum van tijd hadden we het dan ook weer aangemaakt voor de lol!
Het was een apart begin van een dag die we nooit zouden vergeten! Het bosweggetje ging op een gegeven moment namelijk over in een bospad en opeens waren we zelfs dit spoor bijster. De weg was verdwenen en we gingen ZEER steil omhoog, lopend ipv fietsend. Onze zwaar beladen fietsen meeslepend omhoog. Er moest toch ergens een pad komen? Tussen doornstruiken, ander struikgewas en over kleine, ijskoude stroompjes met onze blote voeten zochten we ons honderden meters een weg naar boven. Daar leek een pad te lopen. Helaas bleek dit echter ook niet te kloppen. Teruggaan was eigenlijk ook geen optie. We moesten door en door, daar moest het stadje ergens liggen, 8 km verder. Na een lunch op een stukje gras ploegden we weer door en na 3,5 uur, 5 km verder, blaren op onze handen van het tillen en 400 meter hoogteverschil overbrugd dan het beginpunt die dag (!!!) zagen we koeien en 2 boeren op een bergtop staan. We vonden een route hier naar toe en moe maar vol verwachting vroegen we waar in godsnaam de weg was. Die bleek er inderdaad toch te zijn, maar ergens hadden we die dus gemist. Vol verwondering wezen ze ons de juiste route en eindelijk konden we weer iets doen dat op fietsen leek in plaats van overleven door een bos met 35 kg bagage. Pfff. Alhoewel fietsen, alhoewel een weg. Het was levensgevaarlijk dalen op stenen, zand, modder e.d. Maar goed, we waren in ieder geval al blij dat we hier waren ipv midden in het bos. Na aankomst in Tatev bezochten we nog dit stadje met toeristisch klooster, zochten een kampeerplek en vielen als een blok in slaap! Het noodrantsoen hebben we net niet hoeven aan te breken. Ter geruststelling, we hebben sinds ons vertrek in Italië altijd 2 pakken pasta en 2 blokken chocolade diep in mijn tas bij ons. Dus we hadden nog wel met alle gemak een nachtje kunnen overleven in het bos, maar het hadden er ook niet veel meer moeten zijn...



Hierna volgden nog 2 nachten kamperen met regen in de hoge bergen van Zuid-Armenië. Schitterende fietsdagen waren dit en vooral ook zwaar! Op de laatste plek mochten we van een boer op zijn land onze tent opzetten. Zijn zoon sprak ein bisschen Deutsch en op deze manier konden we ook nog een fles water bemachtigen. Supergeil Klasse! Afwas doen in de rivier, douchen, kleren wassen, onze behoeften. Sjah het is wat! En na 16 dagen Armenië brak dan de dag aan dat we naar het langverwachte Iran mochten vertrekken! De grensovergang ging soepel en toen waren we in het opeens veel warmere Iran aangekomen! En wat we in 9 dagen hier allemaal al beleefd hebben vertel ik jullie wel de volgende keer!

De eerste 4 dagen kregen we het in ieder geval aan de stok met de grenspolitie en de federale politie, we ontmoetten bijzonder gastvrije en trotse mensen, kampeerden meer dan 10 dagen achter elkaar (Armenië meegerekend) en zagen heel veel stiekeme blikken op ons gericht vanonder de talrijke hoofddoeken. Zeer apart.



Het einde van deze geweldige reis nadert, maar eerst mogen we dus nog gelukkig 5 weken door Iran fietsen en vooral in het zuiden flink gaan zweten met meer dan 40 graden! De komende dagen fietsen we langs de Kaspische Zee in Noord-Iran en proberen we nog te genieten van de zon en warmte die goed valt uit te houden.
Uiteindelijk zal ik dan op woensdag 22 juni vanuit Teheran de trein pakken naar Istanbul. Drie dagen later komt deze aan en mag ik nog 1 dag in deze stad verblijven, voordat ik mijn vliegtuig naar Dusseldorf neem op 27 juni. Dit alles bij elkaar voor nog geen 200 Euro. Ik hoop mijn laatste verhaal dan hier te plaatsen, zodat jullie ook nog wat leuke filmpjes kunnen zien. In Iran is Youtube op last van de overheid namelijk geblokkeerd. Dus helaas kunnen we vanaf nu geen filmpjes meer plaatsen. De filmpjes in dit verhaal stonden al op Youtube. Jammer ook voor mijn voormalig docente op de Hogeschool Zuyd. Ik had nog een paar bruikbare filmpjes gemaakt voor haar lessen. In ieder geval erg leuk om te horen dat ze onze eerdere ontmoetingen heeft gebruikt in haar introductieles. We worden nog beroemd!


Mijn volgende verhaal, volledig over onze belevenissen in Iran, hoop ik dan over ongeveer 3 weken te plaatsen.



Heel veel groetjes vanuit Ardabil, en uiteraard balen dat Twente de titel verspeelde,



Edwin





Extra:
Voor de nieuwsgierigen onder jullie: onderstaand filmpje vonden we op youtube en laat exact de weg zien die wij ook gefietst hebben naar de Georgisch-Armeense grens.
http://www.youtube.com/watch?v=gifJskJ9288





English

The last month Roel and I spent our time by cycling through Georgia, Armenia and 1 week in Iran! Yes we made it! We entered the border from Armenia to Iran and are now visiting this beautiful country! We already experienced the hospitality of the Iranian people, the strict rules of the police and see all women under scarfs. Very interesting and we still have 5 weeks more in this country!

But let me first tell you about Georgia. It was a huge contrast, crossing the border from Islamic Turkey to Georgia. What a difference! We entered the famous city of Akhalkalaki.

http://www.youtube.com/watch?v=G-M6Lir9a6I

What a shock compared to Turkey. A totally different culture, Sovjet buildings, yellow gas pipelines through the country and different looks of the people. And also people who drink alcohol heavily. We stayed two days in this country. Camped one night and drank alcohol with a young couple and stayed one night at a priest who blessed us all the time and was very kind. I also made a new friend: a dog! First he chased me and I thought he was evil:
dog

http://www.youtube.com/watch?v=W4Gvkt40Cq

But soon it became a good friend and he runned after us for more than 16 km!!! Crazy but true!


Than it was time to go to Armenia. Unbelievable, what a poor country! Many people are unemployed, so that's why many Armenians left this country. What a mess everywhere! Lada's which hardly drive, abandonned houses and factories everywhere and the roads could have been better. We camped 5 nights in this country and we were lucky to meet American volunteers of the Peace Corps. More than 100 Americans work in this country and we could stay for several nights at their houses. Interesting to see how these people adapt to the local culture and drink much more alcohol than they should drink back home. We were also lucky to celebrate Easter with the brother of the mayor. By coincidence we passed his house and were invited to eat and especially drink Wodka, Cognac and Whiskey. Pfff. Hard times in Armenia! It's good that alcohol is prohibitted in Iran, so we don't have to drink these hard liquors there.

Afterwards we met a very friendly man, who invited us at his house for next day. Because of the heavy mountains in Southern Armenia we were very tired and wanted to sleep immediately after arriving at his place. However we didn't stay at his house, but he arranged a hotel for us! He paid for 2 nights a hotel in his city and even arranged a huge dinner together with a friend at the evening of our arrival. Of course, full of Vodka and food we were brought home by him and could finally sleep. Great! Two days later we found a shorter way to the main road to Iran. Unfortunately we got lost in this forrest and we had to carry our bicycle for more than 3 hours in this forrest UPHILL between a lot of bushes and trees. It was scary and hard, but at the end we made it and arrived at the beautifull monestary of Tatev. Pfff. After two more nights of camping and beautifull sceneries and hard trips cycling uphill we crossed the border to Iran, where we are now!
So 5 more weeks of interesting adventures to go in this country and than I will go home by train to Istanbul and plane from there to Dusseldorf. I hope everything is OK with you! Just let me know,


Kind regards,

Edwin



Extra:

This movie we found on Youtube and shows the road we cycled in Georgia till the Armenian border.

http://www.youtube.com/watch?v=gifJskJ9288