EdwIndia 5) Telefoons en Aziatische WC's....

Inmiddels een week verder dan het vorige verhaal! Hopelijk hebben jullie er weer van genoten. Straks een heel vies verhaal over mijn telefoon. Maar ik was gebleven bij de bruiloft van de zus van onze stagebegeleider Rajesh. Hier is het vervolg van dat verhaal:

Rajesh woonde vroeger in een moderne boerderij. Het is een jongeman van 28 met een groot hart, die uit een welgestelde familie komt. Het is een ‘Brahm’, iemand uit de hoogste Indiase klasse. We kregen een rondleiding op zijn land door een jongetje. Hij liet ons alle 1000 bananenbomen zien, een aantal mangobomen en nog een aantal bijzondere planten. Hierna kregen we ons ontbijt, ondanks dat ik aangaf dat ik al gegeten had bij de bushalte ’s ochtends om 9 uur. Anderhalf uur later kregen we alweer het middageten. Helaas kreeg ik dus uiteraard niet veel op, waarop mij de vraag werd gesteld of ik het niet lekker vond. Beleefd antwoordde ik uiteraard dat het heerlijk was, maar dat ik al zoveel gegeten had in een korte tijd, dat mijn buik bijna explodeerde.

Aangezien een Indiase bruiloft nogal verschilt van een Nederlandse zal ik dit even kort toelichten: meestal duren de festiviteiten 3 dagen. Vroeger zelfs 9 dagen, maar dit is in de tijd van de Britse overheersing afgeschaft. Op zaterdagavond komen de directe familieleden samen op de trouwlocatie. Ook mensen die ver weg wonen komen dan alvast aan. Er wordt informeel gekletst en gegeten. De eerste rituelen worden ook al uitgevoerd. Op zondag begint de dag dan om 8 uur. Er zijn 8 stappen, van introductie tot diverse huwelijksrituelen tot het afscheid in de middag. Op maandag is er dan het grote feest. De vader van de bruid moet ALLES betalen! Gelukkig heeft Rajesh een redelijk inkomen. Dus hij heeft een deel bijgedragen vermoed ik. De vorige bruiloft die Juul en ik met Sai meemaakten was zo’n feest op de 3e dag van een traditionele Indiase bruiloft. Nu waren Bas en ik dus getuige van de 1e twee, meer formele dagen!

Bij aankomst bij de trouwtempel waren we zo grijs als wat! De lange reis had zijn tol geëist op onze kleren. Het was dan ook netjes dat we ons even op een apathische douche gingen opfrissen. Helaas moest ik plaatsnemen in de keuken. Vanwege de trombose in mijn linkerknie kan ik niet langer dan 3 minuten in kleermakerszit op de vloer zitten. Toevallig zei Rajesh deze keer dat ik toch maar in een bijkamertje alleen moest eten. En niet, zoals eerder, op een stoel ofzo apart erbij kon zitten. (alle 150 andere gasten zaten in een lange rij op de vloer tegenover elkaar) Echter heb ik in die bijkamer van de keuken een heel leuk uurtje gehad! Ik was natuurlijk een bijzondere gast voor de mensen die hier werkten. Ook had ik de camera bij me, dus ik heb een paar mooie foto’s kunnen maken! Schitterend! Ik raakte alleen wat nerveus van het feit dat me 2 mannen de hele tijd aanstaarden. Per ongeluk liet ik dan ook een van de vele bakjes eten uit mijn handen vallen over mijn bord, broek en de vloer heen. Ze stelden me gelukkig gerust en schenen opeens toch een paar Engelse woordjes te kennen: “don’t worry”. ’s Avonds deed ik mijn lenzen uit. En dat was ook een fenomeen! Vijf mensen stonden me aan te gapen en volgden elke handeling die ik verrichte, voorzien van Engels commentaar.

De dag erna was dan de echte trouwerij. Bas en ik mochten de nacht ergens in een huisje tegenover de tempel op een paar lakens op de vloer slapen. Niet relaxed, maar ach. Veel mensen snapten niet alles van de rituelen werd ons uitgelegd. Het waren er ook zoveel en ze waren niet supergelovig! Hier is een impressie van 1 van de gebeurtenissen:
Ritueel tijdens huwelijk
http://www.youtube.com/watch?v=1ksQ98KjTBs

Verder arriveerden er nog eens 150 mensen en was het dus best druk. Er werd veel gehangen in stoelen, genetwerkt met al die vreemden van de andere kant van de familie, en uiteraard ook veel gegeten! Gelukkig stonden er ivm de drukte vandaag een paar tafels met stoelen buiten. Ik hoefde dus niet weer apart te eten. Wel ben ik weer even gaan kijken in de keuken en heb ik hier weer een paar leuke gesprekken gevoerd met deze hardwerkende onderdanige mensen. In alle ‘hangtijd’ hebben Bas en ik ook weer wat vrienden gemaakt. Een aantal kinderen heeft me van allerlei woordjes geleerd in de plaatselijke taal. Verder kan ik ook al tellen tot 20 en met een beetje moeite zelfs tot 100! Verder kwamen we in gesprek met iemand van de Rotaryclub, een sociale vereniging over de hele wereld. Hij nodigde ons uit om eens langs te komen bij hem, vlak buiten Bangalore! Lekker dichtbij dus en weer een leuk weekendje in het vooruizicht. Toen alles was afgelopen zijn we nog naar het huis van de vrouw van Rajesh gegaan. Zij komt uit een Brahmse familie die een suikerrietboerderij bezit. We hadden weer geluk! TOEVALLIG was deze week de enige week in het jaar van de oogst en mochten we meegenieten van een speciaal drankje. We mochten ook moeizaam een suikerrietstengel eten. Erg hyper werden we van al de suiker! Ook zagen we hoe de suikerriet geperst werd met behulp van rondjes lopende koeien en zagen we hoe het brouwsel verhit werd en karamelliseerde. Uiteraard kregen we avondeten, dachten we. Allemaal snacks. Echter een half uur later was pas het echte avondeten! Pfff. Wederom met een dikke buik gingen we dus de nachtelijke terugreis tegemoet. Tijdens het eten was duidelijk dat er verschillen zijn in manieren tussen Indiërs en Nederlanders. We konden onze lach nog net inhouden, toen de vrouw van Rajesh continu hardop zat te boeren en winden zat te laten hehehe.

Bij terugkomst op maandag hebben we maar eens een dagje vrij genomen. Verder heb ik inmiddels een mooie ervaring gehad toen ik naar het werk ging. Samen met 5 andere mensen hing ik enkele kilometers uit de bus. Zwaar gestoord, maar het is hier erg druk in de bussen! Een beetje aanpassen aan de cultuur kan dan geen kwaad. Ik heb inmiddels wel al het 4e ongeluk gezien hier. De 1e maakt ik live mee vanuit de bus: een Riksha tegen onze bus -> 15 sec. vertraging. De 2e was live vanuit een Riksja. Een motor 10m voor ons reed tussen een file door langzaam tegen een auto. Bij de 3e lag er een motorrijder in de berm, die net was gecrashed. En bij die vierde eenzelfde verhaal. We reden langs een onlangs gebeurd ongeval.

Ook heb ik snel een TNT-Post winkeltje bezocht. De medewerker aldaar was trots een Nederlandse collega de hand te schudden, en ik evenzo! Echter toen ik vroeg wat het versturen van een pakje van 5kg naar Nederland kost, bleek dit zo’n 80 Euro te zijn. Na mijn stage hier, alvorens te gaan reizen met een lichte tas zal ik toch even wat overbodige spullen opsturen. Helaas zal ik dan dus toch kiezen voor India Post voor 25 Euro. Wellicht dat ik wel nog eens op een groot sorteercentrum ga kijken.

Als klap op de vuurpijl hebben Bas en ik vorige week zondag het cricketstadion bezocht! Het was erg moeilijk om binnen te komen. Na 6 pogingen zijn we uiteindelijk stoer door de VIP-ingang naar binnen geslopen. Zonder dat iemand iets aan ons vroeg, konden we op de VIP-tribune plaatsnemen om te kijken naar een training van de plaatselijke trots. Er waren slechts 15 mensen in het stadion, waaronder een persoonlijke trainer van iemand van het nationale Cricketteam! Deze man zat een tafel naast ons en raakte met ons in gesprek. Hij zou ons wel een ticket kunnen regelen voor een wedstrijd! Vanaf 10 april begint de competitie weer. Een uitzinnige menigte zou ons in een uitverkocht huis te wachten staan! We zijn benieuwd! Warm houden die gast dus, middels zijn visitekaartje en het daaropstaande emailadres!

Dorpje Yamalur:
Hopelijk zal ik in het volgende verhaal wat foto’s plaatsen van dit dorpje met 3500 inwoners. Het ligt op een half uur rijden van het centrum van Bangalore, pal tegen het oude vliegveld. Dit sloot iets meer dan 1 jaar geleden. En is alleen nog maar in gebruik voor VIP’s of militaire vliegtuigen. Een verademing voor de inwoners dus. Alhoewel. Als ik de gemiddelde geur in de eerste 5 weken hier moet beschrijven.. Pfff, wat een stank! Heel vaak steken de mensen een laag koeienstront met daarover een laag groenafval en nog een laag stront in de fik. Eerst dacht ik dat al die brandhoopjes (illegale) afvalverbrandingen waren. Echter Shrinivas vertelde me dat het dus, let op, ORGANISCHE brandjes zijn. Die konden toch niet zo slecht zijn? Het zou gedaan worden om de muggen weg te jagen bij de koeien vertelde hij ook. Wat ik hiervan moet geloven weet ik ook niet. Ik kan hoogstens indenken dat het om het verhogen van de vruchtbaarheid van de grond gaat. Najah, inmiddels ben ik er aan gewend en is het zelfs wat minder geworden. Verder hebben we zo nu en dan te maken met stroomuitval. Erg gezellig om dan de kaarsjes aan te steken. Maar toch wel vervelend uiteraard! Als je net wil gaan lezen, een muziekje wil gaan luisteren of een potje wil kaarten met huisgenoten. Echter muziek kun je ook met de MP3-speler luisteren, en we zijn er achter gekomen dat kaarten of zelfs lezen ook nog wel met kaarslicht kan. Kaarten, toepen, doen we ook wel eens boven op het ‘dakterras’. Een verdieping boven onze etage. Onze huisbaas, inclusief vrouw en dochtertje, woont op de begane grond. Wij op de 1e verdieping. En zoals zo vaak in India, is er bovenop nog een verdieping in aanbouw. Dat wil zeggen: een betonnen vloer met wat pilaren die de lucht in reiken, wachtend op muren, een dak enz. Misschien dat als er weer wat geld is, de sterren gunstig staan, of de goden een goede dag hebben de 2e verdieping afgebouwd wordt. Tot zover gebruiken we het als lounge of relaxruimte om te zonnen, of dus kaarten. Drie dagen geleden zelfs ’s avonds met kaarslicht. De stroom was uitgevallen, het was loeiwarm, dus gingen we maar op het ‘dak’ kaarten. Opeens was er een heuse vuurwerkshow 2 km verderop. Dat was wel even heerlijk genieten!

Een andere reden voor de stank is een koe die in de tuin van de buren graast. Een enorme hoop stront ligt pal onder het slaapkamerraam van Bas. Echter, vorige week is de koe meer dood dan levend afgevoerd in een kleine vrachtwagen. Uiteraard erin geduwd door een stuk of 12 Indiërs. Vermoedelijk wordt dit, hier Heilige dier, begraven ergens op het platteland. Wij natuurlijk blij. Helaas was deze blijdschap van korte duur: gisteren zijn er 2 nieuwe gekomen. We hebben live kunnen zien hoe er eentje (waarschijnlijk) kunstmatig bevrucht werd. Een man met een grote plastic zak om zijn arm ging achterlangs naar binnen. Een mooi uitzicht natuurlijk vanuit je bed.

Jaha, je maakt wat mee hier in dit aan verandering onderhevig dorpje. Aan de ene kant wonen er nog veel authentieke dorpelingen, die zo nu en dan braaf naar de tempel gaan. Die ook een TV’tje uit de jaren 80 in huis hebben en blij zijn met alles dat ze hebben. Aan de andere kant staan er een paar appartementencomplexen met grote hekken en inwoners die zich nooit vertonen in het dorpsleven en waarschijnlijk binnen achter hun laptop zitten te werken.
Dan heb ik toch meer met die soms norse, en soms hartelijke dorpelingen! Zoals de lieve eigenaar van een restaurant. Vier tafels met plastic stoelen, 1 TV en hoppa! Of de uitbaters van diverse kleine supermarktjes. De één op geld belust, de andere altijd lachend, en weer een ander die steeds dezelfde vraag stelt, ook al heb je er al 30 keer een broodje gekocht. Altijd weer aanwijzen, en dan valt het kwartje weer….”oww b-r-e-a-d”. Uiteraard is onze contactpersoon Shrinivas, tevens broertje van huisbaas ook een aparte. Als er iets is staat dit drukke baasje binnen 1 minuut voor de deur. En ook als er niets is. Altijd vragen of alles goed is, en maar beloven dat de matras nog komt, de doucheslang eindelijk wordt opgehangen en alle opbergrotzooi binnen een maand uit onze ‘gang’ is verdwenen. Nee geen slecht woord over Shrinivas! Een geweldig sociaal persoon uit dit dorp. Gisteren reed hij rond in een riksja met amateuristisch een geïmproviseerde luidspreker erop gehangen. Omroepend dat de mensen nog 1 dag hadden om te stemmen. Hij regelt werkelijk alles in het dorp! De Sai Prakash van Yamalur zeg maar.

Ook mag ik de geweldige slager niet vergeten. Op zondag, dinsdag en vrijdag kunnen mensen hier een versgeslachte kip kopen. En als ik vers zeg, bedoel ik ook echt vers! Voor de deur staat een kooitje met levende witte kippen. Binnen staan een toonbank, 2 stoelen, een mand, een grote emmer, een ton en een hakblok. Van Westerse hygiëne lijken ze hier nog nooit gehoord te hebben. De levende kip wordt midden in de zaak van 6m2 de keel doorgesneden. Hierna wordt het spartelende wezen in een mand gekwakt. Als hij niet meer beweegt wordt hij in de ton geflikkerd. Deze draait rond en heel handig worden de veren hier ontdaan van het lijf. Uiteindelijk komt er een kale verse kip uit tevoorschijn. Deze wordt aan een haak gehangen, om enkele minuten later in mootjes gehakt te worden op het hakblok. Dit ziet eruit alsof het al 20 jaar gebruikt wordt. Veder maak ik hier geen woorden aan vuil.

Neehee, we vermaken ons wel! Ook op de stage trouwens. Na enkele weken vooral bezig te zijn geweest met het bedenken van korte scènes en scripts voor de Engels cursus van het project, mochten we vorige week donderdag en vrijdag naar twee Hogescholen om leraren te werven. Deze lagen 56 km verderop. Om half 5 zijn we dan ook opgestaan. Drie bussen en vier uur verder waren we in Tumkur. Hier hebben Bas en ik eerst een presentatie over onze Stichting gegeven aan 70 afgestudeerde leraren. Nadat er 40 mensen waren ‘afgevallen’ omdat ze o.a. niet naar het veraf gelegen Koppal-district wilden gaan mochten ze scripts schrijven. Deze hebben we met 4 man nagekeken. Twaalf hebben we ervan uitgekozen, en deze mensen mochten we direct interviewen! Indian-style! Een soort sollicitatiegesprek dus. Uiteindelijk hebben we 5 mensen aangenomen! Een mooi resultaat! Wat me wel enorm opviel, was dat alle (jonge) vrouwen 9 van de 10 keer hun ouders om toestemming moesten vragen om een jaar lang voor ons te werken in Koppal. Ze worden hier namelijk zeer beschermend opgevoed. En vooral de vrouwen moeten toestemming hebben van de man, en als ze nog ongetrouwd zijn van de ouders en de rest van de familie. Helaas zijn er twee dagen later dan toch nog eens 3 afgevallen. Vanwege de reistijd besloten we maar een hotelletje te pakken. Op het eind van de dag maakten we de 1e regen mee! De dag erop was hetzelfde programma in een ander college. Heel anders weer, en een resultaat van 2 aangenomen leraren uit slechts 3 interviews!

Foundation4Life, waar we voor werken, mag gratis de werkplek gebruiken op een kantoor van Automated Workflow. Hier werken helaas allemaal saaie types, die continu achter de PC zitten. Het is wel geinig om binnen te komen op het werk. Via een scan van je vingerafdruk gaat de deur naar kantoor open! Wie had dat gedacht, toen ik 7 maanden geleden zei dat ik naar India ging om ontwikkelingswerk te doen!

Wat ikzelf ook niet verwacht had, was dat ik nog ging acteren hier. We kregen eergisteren te horen dat het dus de bedoeling is dat Bas en ik zo’n 120 scripts gaan verfilmen. We hebben inmiddels al heel veel scripts gemaakt voor de Engelse lessen van het project (120 straatarme mensen krijgen vanaf juni 6 tot 8 maanden lang training in Engels, wiskunde, communicatieve vaardigheden en PC-lessen). De leukste scripts worden eruit gekozen en verfilmd. Gisteren hebben we 6 scripts opgenomen, alsof we professionals waren! Schitterend! Twaalf studenten van een mediaopleiding om ons heen, 1 regisseur en de eigen geschreven scripts in ons hoofd. Sommige studenten maakten zelfs foto’s van ons, alsof we filmsterren waren. Zwaar gestoord! Aangezien het zo vlotjes verliep hebben we de opdracht en verantwoordelijkheid gekregen om deze cruciale taak, waar in feite een groot deel van het project om draait, voor onze rekening te nemen. ‘As soon as possible’ moet het af zijn. Hoe maakt niet uit; de resterende scripts mogen door iedereen geschreven worden, als ze maar in de context passen. Ook mogen we zelf weten of we zelf de rollen invullen, of mensen van de straat plukken! Dat kan dus nog leuk worden! Wel geweldig natuurlijk om te weten dat 120 mensen heel veel gaan leren van de filmpjes waar wij in spelen. En dat mogelijk zelfs over 5 jaar 10.000 studenten onze scènes naspelen! Als het project komend en volgend jaar slaagt, zal het namelijk zo groot worden over enkele jaren! Ongelofelijk!

Alvorens af te sluiten zou ik jullie nog het vieze telefoonverhaal vertellen. Hmmm. Uuuh. Nah, vooruit dan maar!
Het was donderdagochtend, vlak na aankomst op het college in Tumkur rond half 9. Om 10 uur zou de presentatie zijn. Bas en ik hadden het juiste gebouw gevonden en de deur was open. Niemand was op de begane grond te bekennen. Niet in de gang of in een van de klaslokalen. We gingen dan ook even rustig onze broodjes opeten. Echter, eerst moest ik nog even naar de WC. Hier rook het niet al te fris en zag het er niet zo proper uit. Ook niet heel vies trouwens. Aha, Aziatische WC’s voor de verandering. Tot dan toe pas 1 keer eerder meegemaakt. Vanwege de lange reis werd het een grote boodschap. Dat zou dus ‘hurken’ worden. Mijn ervaring van afgelopen zomervakantie in Laos en China leerde mij dat ik voor de zekerheid mijn telefoon uit mijn broekzak diende te halen. Ik deed hem in het borstzakje van mijn hemd. Echter, toevalligerwijze viel deze toen ik mij in de hurkpositie wilde begeven onfortuinlijk uit het borstzakje. Voor ik het besefte zag en hoorde ik hem het gat invallen. Geen plons. Stijf van de schrik en van onbesef was het even 2 seconden doodstil. Hierna bedacht ik me 3 seconden en besloot ik de gok te wagen. Ik had geen plons gehoord, dus wellicht was de GSM niet verzopen. Ik zag hem echter niet, en het was toch een WC-gat waar ik hem uit moest halen. Na die 3 seconden had ik gelukkig mijn verstand op nul gezet en stak ik mijn rechterhand in het gat. Wonder boven wonder voelde ik binnen 15 cm mijn telefoon. Snel haalde ik hem eruit. Er zat echter vieze geelbruine troep op 1/3 deel van het toestel. Wederom zonder na te denken en zonder open neus startte ik ‘Operatie Schoonmaak’. Op grondige wijze tot in den treuren op diverse manieren alle elementen schoonschrabben. Pfff. De rest van de ochtend kon ik tot aan de presentatie nergens anders aan denken. ‘Gelukkig’ was Bas niet te beroerd om me gedurende de dag vaak genoeg aan dit voorval te herinneren. Hierdoor kon ik een mogelijk trauma alvast pratend verwerken. En met het schrijven van dit verhaal is de verwerkingsfase hopelijk voltooid. Jaha, je maakt wat mee hier. . .

Zo dat was het wel weer…. Jullie zijn weer helemaal bij!
Helaas kan ik deze keer geen foto’s plaatsen. Mijn limiet is bereikt en ik zal mijn fotoruimte eens moeten uitbreiden middels een betaling aan waarbenjij.nu. Tenzij er natuurlijk lezers zijn die dit voor mij willen sponsoren via de link op deze site ;-) . . .

Komend weekend staat een weekendje weg op het programma. Met Bas, Juul en Thibault naar een voormalig Frans kustplaatsje in het zuiden! Hopelijk verbrand ik daar niet zo als afgelopen zaterdag. . . . Meer hierover over een paar weken!

Groetjes Edwin

P.S. voor de mensen die me eens een kaartje willen sturen:
Edwin Pluijmaekers
Sy. No.49, Logistic House
4th Cross, Opp. Airport Road,
Yamalur, Bangalore