Edwin op de Fiets Iran (2)

English summary below

Hallo allemaal,
momenteel zit ik in Istanbul. Na een busreis van 40 uur kwam ik hier gisterochtend half 6 aan. Via de fietswebsite warmshowers.com, eenzelfde website als couchsurfing.org, heb ik een geweldig onderkomen gevonden bij een 33-jarige, Turkse Schone. Samen met een vriendin wachtte ze me op gisterochtend. Na een verfrissende douche maakten zij een uitgebreid ontbijt voor me. Ideaal! Ze werkt voor het Japanse Honda en spreekt vloeiend Japans. Verder heb ik enorm veel geluk. Via de couchsurfing website ben ik in contact gekomen met iemand die in de transportsector werkt. Hij was zo vriendelijk om voor gratis transport te zorgen voor mijn fiets en mij naar het vliegveld. Ongelofelijk! Ik verbaas me steeds weer over de behulpzaamheid van leden van dit sociale medium. Onze laatste 3 weken in Iran verliepen als volgt…

23 mei 2011
En toen waren we in Yazd! Na 2 zware nachten reizen in bus en trein vanuit Noord-Iran via de hoofdstad Tehran richting het zuiden, waren we redelijk uitgeput. Om dan ook nog te bedenken dat we de komende weken gaan fietsen met temperaturen van 35 tot 40 graden moest dit toch wel leiden tot een tactische verandering. En zo bedachten we om tijdens de fietsdagen bij zonsopkomst te starten als het nog koel is (24 graden); door te fietsen tot rond het middaguur met een brandende zon van 32 graden op ons lichaam. Waarna een grote pauze in de schaduw of in een stadje ons zou leiden tot nog een paar uur fietsen in de late middag/ beginnende avond.
En zo konden we deze eerste dag al direct oefenen om in dit nieuwe ritme te komen door het doen van een duchtig middagdutje…

Uiteraard gingen we hierna op verkenningstocht door de eerste van drie grote steden die we nog aan zouden doen in Midden/Zuid-Iran. Yazd, naast Shiraz en Esfehan. Yazd is een woestijnstadje met een half miljoen inwoners en wordt gezien als hèt centrum van de Zoroastriaanse religie. Een religie die erkend wordt door de overheid van Iran, vooral omdat deze al duizenden jaren oud is en al lang bestond in Perzië voordat Profeet Mohammed de hoofden van de mensen in en rond deze regio op hol liet slaan.
Tegenwoordig wonen er nog 30.000 fanatieke ‘Zoroastriërs’ in deze stad en samen met enkele minderheden in andere delen van Iran + een groep vluchtelingen van jaren terug in India zijn zij nog de enige ware aanhangers van deze religie. Zij aanbidden het vuur en hebben als basis in deze specifieke volgorde: ‘’Goede gedachten, goede woorden, goede daden’’. Zeer logisch en idealistisch! Eerst goed nadenken voor je wat zegt, en daarna de daad bij het woord voegen, zou een nette Nederlandse vertaling zijn… ;-)

Tijdens een tour met een Iraanse gids, die geen Engels sprak, en een gezellig Vlaams koppel, bezochten wij DE heilige Zoroastrisch tempel in het oord met de grappige naam Chak Chak. Hier ligt een oase, ontstaan door een bron in de berg. Volgens de gelovigen ontstond deze, doordat een Zoroastrische prinses op de vlucht voor barbaarse Arabieren uitgeput bij deze berg aankwam. Ze was aan het eind van haar Latijn en werd ter plekke door de aarde opgenomen. Haar tranen groeiden uit tot deze bron, waardoor de nabije omgeving met water wordt gevoed en hier en daar bomen en planten groeien. Normaal zou dit een routine bezoekje vormen tijdens de tour. Tempel in, fotootje en gaan. Echter vandaag waren wij bijzonder gelukkig om een groep Indiase pelgrims te treffen! Allerlei rituelen werden uitgevoerd in de tempel. We mochten er eerst niet bij zijn, later wel, maar toch ook weer niet. In ieder geval kon ik dit filmpje schieten, waarin onder andere te zien is dat vrouwen proberen de heilige tranen (druppels) op te vangen van het plafond. Ook zie je hoe een man het heilige vuur aanbid dat volgens de verhalen al brandt sinds 470 voor Christus!!!
Zoroastische temple:
http://www.youtube.com/watch?v=VRZVh7DB9xo

Dat er ook minder religieuzen zijn, blijkt uit de ontmoeting met een Iraanse meid in ons prachtige en vanwege onze fietstocht toepasselijke ‘Silk Road Hostel’. Ze woonde jaren in Italië en vond het maar moeilijk om weer terug te zijn in haar eigen land met alle verboden voor vrouwen. Ze worstelde dan ook continu met haar hoofddoek en was onlangs zelfs nog opgepakt door de politie in haar woonplaats Teheran. Ze was aanwezig met 20 vrienden op een party waar uiteraard alcohol werd genuttigd. Helaas zijn er in Iran geen cafés of andere plaatsen waar jongeren elkaar kunnen ontmoeten. Vaak wordt er dan ook ‘illegaal’ een feest bij iemand thuis georganisseerd. De politie stormde het huis binnen en alle mensen werden opgepakt en moesten 3 dagen de cel in. Op voorwaarde dat zij niet nog eens dronken zouden worden opgepakt, werden ze vrijgelaten. Een volgende keer zou de boeten, serieus, 20.000 Euro bedragen!
*en bij het typen van deze zin, liep ik naar de koelkast om een heerlijk pilsje te pakken en te nuttigen ;-))*
Wat zij hierna met haar vrijgelaten vrienden gedaan heeft, is moedig en idioot tegelijk: teruggaan naar de partyplek en weer beginnen te zuipen! Pfff…

Iets anders waar je in dit land ook voor moet oppassen is openbaar kaarten. Een jongeman in de trein attendeerde Roel en mij erop dat het illegaal is om in Iran te kaarten. Wellicht niet voor ons buitenlanders, dus wij gingen vrolijk door. Maar werkelijk waar, als een Iraniër gepakt wordt terwijl hij voor de lol een potje kaart met een vriend kan hij 80 zweepslagen krijgen! Bruut wah! We zouden het leuk hebben gevonden om eens te worden opgepakt en voor de fun 2 zweepslagen te krijgen, maar helaas is dat niet gelukt. We hebben echter wel ons best gedaan en flink gekaart in onze vrije tijd. In ons fictieve wereldje is Mart Smeets te pas en te onpas uit zijn bed moeten kruipen om verslag te doen van onze tweestrijd. De eindstand van deze reis luidt als volgt:
8-8 in wedtrijden; 9-4 in sets (voor Edwin) en in de 14e set staat Edwin ook voor met 4-3. Ideaal. ;-)

Nou, dan verder in Yazd. Op de ochtend van aankomst wandelden Roel en ik door het stadscentrum. Geweldig om te zien hoe deze woenstijnstad zich heeft aangepast aan haar omgeving. Hoge luchtschachten/ windvangers torenen hoog uit boven de oude, lemen huisjes. Ze zijn ingenieus gebouwd om het geringste briesje wind op te vangen en hiermee voor verkoeling te zorgen in het huis. Supervet en we hebben gevoeld dat het echt werkt! Verder kwamen we een oud vrouwtje tegen in de verder nog verlaten steegjes. Roel maakte een nette foto van haar. Enigszins verschrikt vroeg ze daarna om een fooitje. Ons beleid is dat we niet geven aan kinderen of volwassenen die nog geld zouden kunnen verdienen. Aan een oud vrouwtje echter, zijn we wel al eerder geneigd geld te geven… Aangezien we in een goede bui waren en geen wisselgeld bij ons hadden besloten we haar blij te maken met een briefje van 20.000 Rials, dat ongeveer neerkomt op 1 Euro 15. En blij werd ze hiervan! Wat heet! Ze barstte zelfs in tranen uit, zegende ons en strompelde vrolijk verder. Ongelofelijk!
Verder bezochten we nog het informatieve watermuseum, een ijskamer; een rond, groot, lemen gebouw, waarin honderden jaren geleden in dit woestijngebied ijs (!!!) werd bewaard, en de begraafplaats van de Zoroastriërs.

Net buiten het stadje ligt de plek waar ze hun doden naar toe brengen. Aangezien rook de lucht zou verontreinigen konden mensen niet gecremeerd worden. Ze kunnen ook niet begraven worden, omdat een lichaam de grond verontreinigt. Wij hebben dan ook de twee torens bezocht waarin eeuwenlang lichamen werden neergelegd, zodat aasgieren ze konden oppeuzelen. Tegenwoordig zijn er geen aasgieren meer, waardoor de lichamen vandaag de dag worden begraven in betonnen bakken. Zo kan het ontbindende lichaam de grond niet aantasten.
Verder maakten we in ons hostel nog kennis met een groep Engelsen die met 20 personen en een flink bus van Londen tot Sidney probeerde te rijden. Drie keer per jaar wordt dit georganiseerd. Interessante gesprekken volgden uiteraard!

Na al dit moois was het dan weer tijd om op de fiets te stappen! Zoals gezegd, vroeg op en knallen maar!
We bereikten zelfs een nieuwe mijlpaal: de 5000e kilometer!
5000e km:
http://www.youtube.com/watch?v=OJnmcCApvKY
Na een door de beklimmingen en het vele stof toch wel zware etappe, zochten we een slaapplek. We hadden het plan om de tent maar weer op te zetten, totdat we in de schemering een paar lemen huisjes op 150m van de weg zagen. Wellicht een optie. En jawel hoor! De eigenaar hiervan, een boer, wilde net op zijn motor wegrijden. De huisjes werden gebruikt voor de werkers op het land. Hij gaf ons zonder iets te vragen de sleutel en we mochten in dit onderkomen overnachten. Super!
De dag erop hadden we ook weer geluk. In een stadje zochten we een plek voor een kopje thee; in Turkije binnen een mum van tijd gevonden, maar in Iran valt dit toch wel vies tegen. We vonden dan ook geen thee, maar via via werd ons door een gepensioneerde Engels leraar een slaapplek in zijn huis met airco aangeboden! Deze man heeft 2 jaar vastgezeten in Irak, toen hij tijdens de Iran-Irak oorlog(1980-1988) werd opgepakt, terwijl hij als vertaler werkte voor het Rode Kruis. Traumatisch ervaringen maakte hij mee in de gevangenis, zoals 2 jaar lang op de vloer slapen met 20 gevangen in een cel e.d. Hij kwam ook extreem kalm over, iets dat vermoed ik hier nog mee te maken had….

Nou, na een vervangen, kapotte spaak bij mijn fiets in de vroege ochtend, konden we weer op weg. De tussenstand van kapotte spaken komt hiermee op 17-2 in het voordeel van Roel. Tussen de jongetjes van 10-12 jaar die op een motor rijden, echt waar!, kwamen we aan in Eqlid. We namen een hotelletje (uiteraard na veel gedoe en afdingen) en konden hier Barcelona de Champions League zien winnen! De dag erop was een halve rustdag, waarbij we pas in de late middag onze fietsdag begonnen. We hadden het niet beter kunnen treffen, want tijdens het opzetten van de tent maakten we één van de mooiste zonsondergangen mee op onze reis:
Geweldige zonsondergang in de bergen:
http://www.youtube.com/watch?v=vDjtFsDyz7s

Na een geweldige slaapplek bij een gezin in een klein dorpje bereikten we de dag erna via 15 km ongeasfalteerde weg, Pasargad. Er heersten duistere krachten rond de tombe van Cyrus I, die op deze toeristische plek te ruste ligt. Roel kreeg hier namelijk, na 5300 km zijn eerste lekke band! Lastige kinderen haalden het bloed onder onze nagels vandaan, maar de band was gelukkig snel geplakt. We dineerden bij een wegrestaurant en ontmoetten hier dezelfde twee nichterig, uitziende mannen, als ‘s middags in een ijsjeszaak. Ze nodigden ons uit om onze tent naast hun huis neer te zetten. We hadden hier eerst nog niet zo’n trek in. Echter, nadat een windvlaag een deel van het restaurant deed instorten (zie foto onder), besloten we toch maar op hun ‘avances’ in te gaan. Via een BELACHELIJK, IDIOTE en gevaarlijke achteruitrijd tocht van 1 km op de snelweg belandden we bij een kamer, midden in een veld. Niet te filmen wat mensen voor ons over hebben, om ons een fatsoenlijke nachtrust te gunnen.

De mannen bleken erg aardig en inventief in het communiceren zonder Engels te spreken. Gewoon alles tekenen op papier en we begrepen elkaar al veel beter! Zo legde op een gegeven moment, de ene Iraniër aan de andere uit wie mijn familieleden op de foto’s waren. Schitterend! Verder was er duidelijk sprake van interessante, culturele verschillen toen ik uitlegde dat de twee meiden waarmee ik op de foto stond ‘gewoon’ VRIENDINNEN zijn en niet MIJN vriendin. Het duurde even eer ze dit begrepen. Zulke relaties kennen zij namelijk niet. Intrigerend!
Verder lieten ze ons ook een teugje nemen van hetgeen zij aan het roken waren. Ze noemden het Teriak. We hadden er geen erg in en namen dus een teugje. Wellicht dat dit iets te weinig was, want we voelden amper iets. Onderzoek achteraf verklaarde wat dit goedje was… Het bleek een op morfinebasis georienteerde opium te zijn!!!!! Hadden we met die apaten gewoon opium liggen roken! Ja logisch dat je er goed van zou slapen, zoals die man beweerde, hahahaa… Wat een avontuur!

Een volgend hoogtepunt bereikten we de volgende dag. We kwamen aan bij het historische Persepolis! Een bijzonder goed bewaard gebleven nederzetting uit de 6e eeuw. Schitterende gebouwen staan nog overeind en je proeft gewoon de historische sfeer als je hier rondloopt. Geweldig! Naast een graanveld vielen we die avond voldaan in slaap in onze tent.

En dan eindelijk: Op naar Shiraz!!!
Hier vonden we weer een couchsurfing plek. We waren wederom de eerste gasten ooit voor de nieuwe couchsurfer Reza. Radiologist en leraar in een ziekenhuis en vader van een 7-jarig zoontje. Een drukbezet man dus. Bij onze eerste ontmoeting bleek dat we eigenlijk toch niet bij hem thuis konden slapen. Symbolisch verhaalde hij over het feit dat een inwoner van de stad eer hij een huis zou kunnen gaan bouwen, eerst nadrukkelijk toestemming zou moeten vragen aan de burgemeester. Met andere woorden, zijn vrouw had nog geen toestemming gegeven voor vreemde gasten in huis. Echter niet getreurd, hij had namelijk een alternatief geregeld. We konden slapen op het advocatenkantoor van zijn vriend Ahmed. Geweldig! Samen met zijn gezin en dochtertje Dhorsa (dat schat betekent) werden we de komende dagen getrakteerd op een etentje, een waterpijp, een tour door de stad, een werkbezoek aan zijn ziekenhuis, alcoholvrij bier en meerdere avonden picknicken. Ja hoor... Mensen gaan hier in hun vrije tijd naar het park. Het is prachtig om honderden families in een stampvol park te zien picknikken 's avonds. De sfeer is er super gemoedelijk, in Nederlands nauwelijks voor te stellen.

Verder had Reza nog een mooie levensslogan, waar we allemaal veel van kunnen leren: de behoeften van de een, biedt kansen voor de ander…
Verder ontmoetten we nog een aardige jongeman Hamid. Samen met hem en zijn vriendin gingen we, hoe kan het ook anders, picknicken. Even buiten de stad op een relaxte plek! Interessante discussies over de regering en elkaars leven waren het gevolg.

Zo, en toen volgden de laatste 5 flinke fietsdagen naar Esfehan.
Onze eerste etappe vanuit Shiraz werden we ingehaald door een menigte fietsers. Ze reageerden zeer enthousiast op ons en namen zelfs de tijd voor een praatje. Hun coach was de Olympisch kampioen Wielrennen van de Paralympische Spelen in 1996, zoals uit onderstaand filmpje blijkt:
Paralympics kampioen. Let ook op de dode hond (2e van die dag) na 10 sec:
http://www.youtube.com/watch?v=TPr1rocsevc
Verder niet op het filmpje te zien; de man miste zijn linkervoet.
Later op de dag ontmoetten we de eveneens fietsende Australier, die we in Shiraz hadden gesproken. Hij droeg 35kg baggage bij zich. Even veel als Roel en ik samen! We besloten gezellig met hem te kamperen. De dag erop fietsten we gedeeltelijk samen en lunchten we in een park. Het was interessant om te zien hoe ook hij soms genoeg had van alle vragende Iraniers om zich heen. Korte en soms onaardige antwoorden waren het gevolg.

Met door muggen lekgestoken benen tijdens het kamperen die avond, startten we de ochtend erop voor een zware bergetappe. Echter, soms is het voor de een wat zwaarder dan voor de ander:
Op de tractor:
http://www.youtube.com/watch?v=HUk9UWf3WRw
Later deze dag fietsten we langs een nomaden nederzetting. Vier grote tenten, twee kooien en wat vrouwen en kinderen. We besloten de gok te wagen en begaven ons op dit onbekende terrain en vroegen of we er onze tent op mochten slaan. Gelukkig zijn deze mensen niet vies van kamperen en kregen we toestemming om onze tent aan hun te tonen. Verder was er niet veel contact, maar we hebben kunnen observeren hoe deze mensen wonen en er dus zelfs een nachtje tussen mogen slapen! Een grappig moment was, toen ik ging vragen waar het toilet was. Uiteraard, in de tenten zelf bevind zich nergens een toilet. Ik kreeg dan ook de lachers op mijn hand met die vraag. Als antwoord kreeg ik dan ook: “Gewoon 100m die kant uitlopen en dan vind je het wel…”

Verder;
Onze nieuwe tactiek van het rusten in de middag zorgde soms voor veel bekijks. In dit dorpje was men niet gewend aan slapende Hollanders midden op het trottoir.
Rustpauze in stadje met slapende Roel:
http://www.youtube.com/watch?v=XlhEaVPm0tQ&feature=related

En verder werd ik deze dag opgeschrikt door een vrachtauto die een klapband kreeg, direct achter mij op de snelweg. Ik schrok me wezenloos en diverse stukken rubber vlogen me om de oren. Zie foto beneden van de band die aan flarden was. Gelukkig kwam ik met de schrik vrij…

Onze laatste zoektocht naar een kampeerplek, kwamen we aan we bij een tankstation. Gesitueerd in the middle of nowhere vroegen we of we er onze tent mochten opzetten. Totaal onverwachts was de overbuurman op bezoek, eigenaar van het enige gebouw dat binnen 5 km van dit pompstation te vinden was. Hij nodigde ons uit bij hem te slapen! Super! Een douche was zelfs aanwezig, hij maakte een lekker diner voor ons en vertelde over zijn rol in de oorlog met Irak. Hij was soldaat en meerdere keren geraakt door granaatscherven. Een keer in zijn been (eruitgehaald zonder dokter) en een keer in de buurt van zijn hart. Wonder boven wonder had hij deze laatste keer overleefd. Trouwens, degenen die het niet overleefden, worden vaak met grote afbeelding geëerd op diverse gebouwen door het hele land.

Tijdens onze laatste etappe kwamen we behaalden we 2 mijlpalen. Ten eerste in de ochtend, de alweer 6000e km!!!
6000e km:
http://www.youtube.com/watch?v=N0s0hQaa-VQ
Verder besloten we de dag met een nieuw record: meer dan 152 km op 1 dag! Super.. Wat nog meer geweldig was, is dat ik heel blij werd van het eerste fietspad sinds lange tijd. Zie dit grappige filmpje in uitgelaten Edwin-stemming.
FIETSPAD Esfehan:
http://www.youtube.com/watch?v=UHoyLqOF-L0

Esfehan zelf is een bijzonder mooie, groene stad. Heerlijk koel ook door de duizenden bomen. We genoten er van onze tijd en herstelden van de dik honderden km fietsen de afgelopen dagen! We ontmoetten fietsers die reisden vanuit Australie naar Engeland, en ook een Zweed die vanuit Nepal op weg was naar huis. Beetje verdwaald en achter op schema, aangezien zijn examens half augustus zouden beginnen. Uiteraard bezochten we de bezienswaardigheden zoals het op een na grootste plein in de wereld, diverse schitterende moskeeen en wandelden we over de fraaie bruggen richting de Armeense wijk. Deze voettocht hielden we samen met de Engelsman Paul. Hij probeerde met twee vrienden in het Guinness Book of Records te komen door de langste taxitocht ooit te maken. Met een typisch Londense taxi vanuit Engeland, kriskrassend door Europa, door Azie naar Sydney. Geweldig!
Verder pasten we ons goed aan en picknickten we vele avonden in de diverse parken. Lekker gezellig met Iraanse families en jongeren om ons heen. Bijzonder relaxt!

Nou, tot zover onze geweldige avonturen in den vreemde in het Islamitische jaartal 1390! Ik heb weer bijzonder genoten van deze reis. Het is een heus voorrecht dat ik dit heb mogen ervaren en dat ik een cultureel inkijkje heb mogen hebben in veel verschillende culturen de afgelopen 5 maanden. Tevens de vele rijke ontmoetingen met zoveel diverse mensen. Verder heb ik ongelofelijk genoten van fietsen en muziek luisteren in de natuur en middle of nowhere. De aanmoedigingen van de mensen onderweg, hun opgestoken duimen, lachende gezichten, toeterende chauffeurs, en het respect dat ze toonden voor onze tocht is onbeschrijfbaar. Tevens de ontelbare vragende blikken en vreemde handgebaren. Uiteraard zal ik ook nooit vergeten dat ik, al fietsend, opeens 20 Lira in mijn handen kreeg geduwd van een overenthousiaste chauffeur.
En verder uiteraard de zon, regen, sneeuw, wind mee en tegen, de spaakproblemen, het vroege opstaan, de steile bergen en zadelprobleempjes.

We hebben in 80 fietsdagen plus de rustdagen totaal 6286 km afgelegd. Dat komt neer op een gemiddelde van 70.89 km per fietsdag! Lovenswaardig, niet? Onze recordetappe betrof 152,26 km en de hoogste gemeten gemiddelde snelheid was 80,3 km per uur; uiteraard bergaf. ;-)

Nou, morgen vlieg ik dan naar Dusseldorf en begint mijn driedaagse fietstocht naar huis langs familie en vrienden. Dan volgt uiteraard de trouwerij van mijn neef op vrijdag, waar ik getuige en ceremoniemeester mag zijn. Een geweldige thuiskomst dus, ik heb er zin in!

De uitsmijter van deze keer is er eentje van hoog niveau. Zoals beloofd in een eerder reisverslag, zou ik nog een filmpje plaatsen dat in Thessaloniki, Griekenland gemaakt is. Hier verbleven we liefs 8 dagen bij de zeer getalenteerde Danae. Ze leerde ons zelfs een oud Grieks lied. Uiteraard over de liefde. Zie hier hoe ik dit lied samen met haar ten gehore breng aan jullie… Ik ben blij dat het me ondanks maandenlang technische tegenslagen, dan toch eindelijk gelukt is dit te plaatsen.
Aretousa
http://www.youtube.com/watch?v=ToD9756YYVM

En ik kan er maar geen genoeg van krijgen. Ten slotte volgt onderstaand nog een geweldige opsomming die vooral bij Roel en mij, bij elk woord, direct een lichtje zal doen branden.
Bedankt voor het lezen! Graag zie ik jullie reacties weer tegemoet!
Heel veel groetjes en tot gauw!
Edwin

- Blaffende honden
- 412 gratis thee
- Verdwalen in olijfbomentuin Kroatië
- Spontane gratis slaapplekken
- Iraanse Taruf
- Zorro uit Georgë
- Raki in Dubrovnik
- Elefterios Sextos
- Alles eruithalen wat erin zit in hotels (zoals ‘s nachts wakker worden van het zweet door een nog aanstaande verwarming)
- Potjes kaarten overal en nergens
- Politie grot Turkije
- Chaotisch vergeetachtige Roel
- 5 wasmachines in Kars
- Eten zakken latende Edwin
- Textielfabriek Kharamanmaras
- Loeiende ambulance ingehaald door personenauto
- Kampvuurtjes onder een sterrenhemel
- Muesli uit Kroatië
- Kiosk Edessa
- Achteruitrijden op autobaan!
- Autoschuttingen Armenië
- Handen in zakken in Albanië
- Treinstel als brug
- Auto’s die op de velgen rijden
- Hollandse bureaucratie: bijhouden km statistieken, budget, dagboek
- Baklava
- Vechtpartij op veld na Griekse derby
- 16 km meerennende hond
- Zeik bouwen met busassistenten tijdens inladen fiets
- Scot & Wodka
- Entrée Akhalkalaki
- Grootouders Portogruaro
- Gele gasleidingen
- Roel over de vloer tijdens carnavalsdans
- Terug in de tijd: paard en wagens
- Ekmek Diyarbakir
- Schitterende zonsondergangen
- Aubergineschotel uit blik
- Grenspolitie Iran
- Kamperen in park
- Verdwalen in bos Armenië
- Onvergetelijke lunch met landbouwers
- Gratis hotel Sisian
- Party-animal Reza!
- Armeens wielerkampioen 1961-1970
- Paasontbijt Gyumri
- Guzel, Ghoob en nieuwe handgebaren
- Ulker chocopasta
- Cigkofte
- Hotel tankstation, zonder benzene



English:

23 May 2011
We arrived in the desert city of Yazd. Half a million people live here and it is the centre of the Zoroastrian Religion. It's based on 'Good Thoughts', 'Good Words' and 'Good deed'. We were lucky to see some Indian pilgrims while we visited the Holy temple of Chak Chak. They showed us their rituals and were very friendly to us. This temple was built on the place where, according to the story, an ancient princess of the Zoroastrian religion died. She fled for the brutal Arabs and ended up exhausted in this place. Here she was taken by the earth. Years later it became a spring, because of all the tears she left. In this movie you can see pilgrims catching the Princess' tears and a man who is praying to the holy fire, which already burns for more than 2000 years!
Zoroastrian Temple:
http://www.youtube.com/watch?v=VRZVh7DB9xo

We also met less religious people. In the beautifull Silk Road Hostel we talked to an Iranian girl who lived for 7 years in Italy. Now she was back and struggling with the restrictions of the Iranian government, like wearing her headscarf and drinking no alcohol. Three months ago she was arrested while she attended an illegal party in the capital city. Of course there are no possibilities for youngster to meet each other. The government doesn't allow pubs or any other gathering places for youngsters. So they will make their own parties at home. In such a party, police arrested her with 20 friends. The reason was drinking alcohol which is not allow according to the strict Islamic law. She had to go in prison for 3 days. If she would ever be captured again because of drinking, she will have to pay a fine of 20.000 Euro! Unbelievable! It is courageous and crazy at the same time, to hear that after she was released, she started drinking again with her friends.....

Furthermore we visited the water museum, an ice house (where people hundred years ago kept Ice in this desert area!) and a cemetery for Zoroastrians. They used to put their corpses in 2 open air towers, so vultures could eat the remains. Now there are no vultures anymore, so they burry their corpses in concrete boxes, so the dissolving body will not spoil the earth.
We were also surprised by the interesting wind towers in this hot city. Ingenious made towers to cool down the houses by catching the smallest wind in the air. Look at the pictures below to see them!

And than we started our cycling trip to Shiraz in 6 days! We reached our 5th thousand km!
The 5000e km:
http://www.youtube.com/watch?v=OJnmcCApvKY
and we slept at some special places. Like a clay hut and this campingspot in the mountains with a beautifull sunset:
Marvelous sunset in the mountains:
http://www.youtube.com/watch?v=vDjtFsDyz7s

Near Pasargad we visited the tomb of Xirus I. Dark powers arose around this tomb, cause Roel had his first puncture her after 5300 km cycling! Afterwards we met 2 men in a ice cream shop. We asked the road to a restaurant and guess who we found at this restaurant: those two a bit gay looking persons. They offered us their garden to put up our tent. We were not willing to accept this invitation, but changed our minds after a strong wind destroyed a part of the restaurants roof. They just lived 1 km away and we just had to follow their car. INCREDIBLE what happened: they drove for 1 km BACKWARDS at the highway, with trucks and a lot of traffic passing by! Insane, but very funny,.. We had an interesting conversation afterwards with hands and feet, cause they didn't speak English at all. They also offered us some smoking which we accepted. They called it Teriak. We had no idea what it was..... However research afterwards learned us, that this was an opium, based on morphine! So with these crazy guys we even smoked opium! WHaaaa!

The day after we visited the incredible ancient city of Persepolis! It was build in the 6th century by some former kings and preserved very well! So nice! And then we reached Shiraz. A new couchsurfer would host us. He found a layer’s office where we could spent our nights. Great! We enjoyed our time so much here! He showed us his work (radiologist in the hospital), his family, guided us through the city and together we spent several evenings in the parks of the city, picknicking together!

On our next trip we met these Iranian cyclist:
http://www.youtube.com/watch?v=TPr1rocsevc
They supported us a lot and we talked with them for 15 minutes! One of them was a former Olympian champion of the Paralymics. He misses a foot. Impressive!
We also climbed many hills. It were tough days…. Especially this one:
http://www.youtube.com/watch?v=HUk9UWf3WRw
After such a climbing, of course we needed some time to relax. Just sleep in the middle of the town. I am wondered why all these people/ kids are looking at us?!
http://www.youtube.com/watch?v=N0s0hQaa-VQ

We also broke 2 records. First we cycled over 6000 km:
http://www.youtube.com/watch?v=N0s0hQaa-VQ
And later on we even cycled 152 km in one day! Unbelievable!

Finally we reached our last city: Esfehan. I was totally excited to discover this first cycle road in 4000 km:
http://www.youtube.com/watch?v=UHoyLqOF-L0
We saw the nice bridges, museums and mosques in this city, as well as the second largest square in the world! And like usual we spent many nights in the parks, playing cards together, having dinner and enjoy the Iranian families and youngsters around us.

So this was a summary of my journey! I’ll leave the Islamic world for while to go back to my own. From the Islamic year of 1390 to my Western 2011.
I enormously enjoyed this trip. I feel happy that I could do this and that I could see many interesting cultural differences. Furthermore I enjoyed cycling with music in the nature and in the middle of nowhere. The support from people, their positive thumbs up, smiling faces, honking drivers and respect they showed us for our trip is indescribable. Just as the innumerable questioning looks and strange gestures. Of course I will never forget, that while cycling I got 20 Lira of a too enthousiastic driver. And as well the wind, sun, snow, rain, spoke problems, getting up early, steep mountains.

In 80 cycle days plus our rest days km, we cycled in total 6286 km. Which means 70.89 km per cycle day! Great, isn’t it! Our biggest trip was 152 km and the highest speed we reached was 80,3 km/h.

As my last present to you, I finally can show you a video we made in Thessaloniki, Greece. It’s just now that I managed to put this in Youtube after many attemps. We were hosted by the incredible talented and lively person Danae. She even taught us an old Greek song. In a duet we sang this song together, like you will see…
Aretousa
http://www.youtube.com/watch?v=ToD9756YYVM

Thank you all for reading! If you have any comments, please leave this below….

Kind regards,

Edwin