Edwin op de Fiets: De Balkan (2 slot)

(English summary below)

Edwin op de Fiets: laatse afwisselende meters op de Balkan...

Zo. Enkele dagen na mijn vorige verhaal, alweer een nieuw verhaal. We zitten nog steeds in Thessaloniki, maar later vandaag verlaten we deze stad met de trein. Meer hierover later dit verhaal...

Mijn vorige verhaal eindigde met een trieste foto na de binnenkomst van Albanië. Slechte wegen, rommelig, overal troep en afval langs en op de straat. Ik waande me soms zelfs terug in India! Vanaf de hoofdstad van Montenegro Podgorica naar de Noord-Albanese stad Shkoder werd de armoede zichtbaarder, vlak voor de Albanese grens veranderde de weg in een landweg, met kuilen en gaten die menig auto snel in waarde vermindert. Het inhalen van de paarden met wagens werd een gebruikelijk ritueel. Een mooi filmpje dat dit illustreert:
Ed vlak voor lekke band
http://www.youtube.com/user/roeldruiter
Ja hoor! Lekke band! We waren nog geen 20 km in Albanië en ik kreeg een lekke band! De speciale, onverwoestbare banden bleken toch niet bestand te zijn tegen deze vooroorlogse wegen. Balen. Met vereende krachten en 4 geinteresseerde Albanezen om ons heen repareerden we de band en konden we door. Aangezien de inwoners van dit land bekend staan om hun kwaliteiten andermans eigendom zich eigen te maken, hielden we steevast onze spullen nauwlettend in de gaten. De grote aantallen Mercedessen, Audi's en BMW's die we tijdens onze reis door dit land tegenkwamen, bevestigen dit vooroordeel. Hiervan schijnt 80% gestolen te zijn in een EU-land. Normaal geloof ik deze vooroordelen niet, maar in dit geval ben ik ervan overtuigd dat ze waar zijn. We zagen zelfs vele auto's waarvan de originele kentekenplaten nog erop zaten. Volgens een Nederlander die we later tegenkwamen is er zelfs een wet in Albanië, die zegt dat een auto die zich 5 jaar binnen de landsgrenzen bevindt, officieel staatseigendom wordt. Idioot, maar waar!

Om toch ook iets positiefs te zeggen over dit armoedige land; we hebben nog niet eerder zo'n aanmoedigingen meegemaakt dan hier. Duimpjes omhoog, klappende en vrolijk, toeterende automobilisten, zwaaiende jongetjes en vele mensen die ons hartelijk en met groot respect groetten. Dat voelde in ieder geval erg goed.
Echter, bij aankomst in Shkoder voelde het aan alsof we in een wildwest film waren aanbeland. De stad is armoedig, stoffig en oud. Veel kapotte gebouwen en auto's. Het grote verkeersplein midden in de stad leek nog erger te zijn toegetakeld dan het Tahrirplein in Egypte na de rellen. Het enige verschil was, dat dit plein er al jaren zo bijligt en hier geen rellen zijn geweest. Het centrum was daarentegen wel nog redelijk opgeknapt en huisvestte een mooie Moskee. Aangezien het vrijdagavond was kwamen er luide Arabische gezangen uit de minaret. Supervet! Leuk om mee te maken, maar toen de zon onder was, bekroop ons toch een onbehaaglijk gevoel. We voelden ons niet op ons gemak. Voor ons gevoel allemaal louche types, die Albanese mannen. Veel erger dan de Kroatische mannen. Het voelde aan alsof de Kroaten onbetrouwbaar leken, maar dat de Albanezen dit gewoon echt zijn. We probeerden ons zo onopvallend mogelijk te gedragen en maakten ons uit de voeten richting een veilig ogend restaurant en later onze hotelkamer. Wat een tegenstelling dan weer toen we dit restaurant binnenkwamen. Heerlijk eten, goedkoop en supersjiek, terwijl er buiten mensen in vuilnisbakken naar eten zoeken en veel mensen in oude vodden rondlopen. Verder open putdeksels langs de weg, vooral 's avonds heel verrassend. En dus vooral stoffig, want men had hier geen zin in het aanleggen van stoepen. Trouwens in de binnenstad van Shkoder kan mijnheer Philips nog bergen geld verdienen met zijn straat-, winkel- en fietslampjes. ;-)
Shkoder zal dan ook niet of nauwelijks in reisgidsen terug te vinden zijn, maar als je er ooit in de buurt bent en je hebt lef dan is het zeker de moeite waard om in deze uithoek rond te lopen.

De volgende dag fietsten we, bij daglicht uiteraard, verder. Geweldig weer die Albanezen! Allemaal zwaaien en enthousiast groeten. Jongetjes die "Hello mister" en "Goodbye, goodbye" riepen. Enkelen die ook in het Engels naar ons vloekten!? Wellicht omdat dit de enige buitenlandse woorden waren die ze kennen? En warempel, GOEDE WEGEN. Ofjah, goed vergeleken met die weg van de grens tot Shkoder dan. Super! De rijvaardigheid werd er echter niet beter van. Het was goed opletten! Zo werden we 1 keer ingehaald door een ambulance (of iets wat daarvoor moest doorgaan dan) met loeiende sirenes en een hoge snelheid. Duidelijk een spoedgeval dus, of toch iemand die op het einde van zijn dienst snel naar huis wilde? Najah. In ieder geval had een bestuurder in een achterop komende Mercedes nog meer haast. Hij passeerde de ziekenbroeders met een topsnelheid en verdween in de verte! Apathie! Het verwonderde ons dan ook niet dat er veel doden waren gevallen langs de weg waarop we reden. Om de paar kilometer wel een kruis of bloemen voor een gedenkplaat. Nog zelfs meer dan we op de kustwegen in Kroatië! Gelukkig maakte ik slechts 1 keer een gevaarlijk moment mee: een enorme tegemoetkomende truck haalde een kleine vrachtwagen op 300m voor mij in. Ik had de tijd en kon dus op tijd de berm inrijden. Pfff.
20 Km verder veranderde de tweebaans weg opeens in een veel veiligere 4-baans autosnelweg! Gezien het weinige verkeer, de wind in de rug en de brede vluchtstrook besloten we de laatste 40 km naar de hoofdstad Tirana op dit stuk asfalt af te leggen:
Fietsen op autosnelweg in Albanië:
http://www.youtube.com/watch?v=6q1CeewpwPU
Dit resulteerde uiteindelijk in een recordetappe van 100,41km!!! Jiha! Eindelijk eens de 100 overschreden.

In Tirana ontmoetten we de Amerikaanse in Italië lesgevende Aby en de Australische door Europa backpackende Cornell. Met hen beleefden we 2 leuke middagen en avonden. We zagen de hotspots van de stad en hadden diepe gesprekken met elkaar. Zaterdagavond gingen we uiteraard stappen, luisteren naar een goede liveband met een pilsje in de hand. ;-) De stad maakte niet veel indruk op me; veel rotzooi en het nationale plein voor de moskee lag helemaal overhoop. Typisch Albanië dus. Wat me wel interesseerde waren de gedragingen van de vele Albanezen. Altijd leuk om mensen te observeren. We constateerden dat veel mannen altijd minimaal 1 hand in hun zak hadden. Idioot toen we erop gingen letten! Als je lang met iemand samenreist creëer je op een gegeven moment eigen wereldjes. Ditmaal hadden Roel en ik dan ook bedacht dat de mannen hier stoer waren als ze 1 en al helemaal als ze 2 handen in hun zak hadden. Op die manier kon hen niets overkomen. Tevens konden ze hun telefoon in hun zak voelen en voorkomen dat die gestolen werd. Sindsdien volgden wij dit voorbeeld dan ook en deden we na 15u (vanaf dan zouden de criminelen actief worden) altijd minimaal 1 hand in onze zak. Haha.
Een ander voorbeeld van zo'n eigen wereldje was toen we op zondagmiddag in de verte plotsklaps allemaal mensen hoorden. Er was duidelijk iets aan de hand. Wij maakten ervan dat de mensen ons een warm welkom heetten en ons fietsende Hollanders in grote getalen stonden op te wachten. Dit laatste klopte; 40, misschien wel 50.000 mensen stonden al zwaaiend met vlaggen van Albanië en de Europese Unie op een enorm plein in de stad. Uiteraard klopte het niet dat ze dit voor ons deden. Even dachten we nog aan een soort opstand, zoals in andere landen het geval was. Echter, na navraag bleek het te gaan om een herdenkingsdag van het eind van de dictatuur in Albanië. De dictator Enver Hoxha werd exact vandaag 20 jaar geleden afgezet. Bijzonder om dit te mogen meemaken hier. Pas in 1991 ontdeed Albanië zich van de dictatuur. Hiervoor was het 15 jaar totaal geisoleerd van de buitenwereld en probeerde het totaal onafhankelijk te zijn van andere landen. Dit noemt men ook wel autarkie. Als enige Oostblokland verbrak het banden met de Sovjet-Unie. Hoe knap! En eind jaren 70 verbrak het nog knapper de banden met haar enige buitenlandse bondgenoot op dat moment: communistisch China! Helaas heeft deze heldendrang niet veel opgeleverd dan armoede...
Manifestatie op het grote plein:
http://www.youtube.com/watch?v=tb_k51L9OBg

Bij toeval belandden we hierna in het nationale stadion. De politie liet ons gratis binnen, nadat we vroegen waar we een kaartje moesten kopen. Kijk, zo hoort dat! ;-) De plaatselijke FK Tirana speelde hier bloedeloos gelijk, 0-0, tegen Shkumbin. 's Avonds lieten we onze buitenlandse vrienden van het hostel, Aby en Cornell versteld staan door te laten zien hoe druk Roel en ik het hebben tijdens onze trip. Het bijhouden van statistieken zoals het budget, gemiddelde afgelegde kilometers, dagboeken, kaartspeltussenstand van 3 jaar, het tekenen van de afgelegde reis op diverse kaarten en nog veel meer... Wat hebben we met ze gelachen hierom! De dag erna volgde dan het onvermijdelijk afscheid van Tirana. Met wat regen vertrokken we richting Elbassan.
afscheid tirana:
http://www.youtube.com/watch?v=55uBbOkyRds

Onderweg kwamen we weer diverse auto's tegen, die praktisch op de velgen reden. Apathie verzekerd hier! Een volgende etappe leidde ons van Elbassan naar Ohrid in Macedonië. Het zou een zware bergrit zijn geweest, ware het niet dat we twee Nederlandse Turken troffen die ons een lift gaven van 30 km, de steile berg omhoog! Geweldig! Ze werkten voor de FIFA en legden kunstgrasvelden aan in arme landen. Cadeautjes van FIFA-baas Blatter om zich te verzekeren van een herverkiezing. Ze vertelden ons interessante weetjes. Zo wisten ze te vermelden dat er ooit een ingeneur was doodgeschoten door de voormalig dictor Hoxha, omdat hij een stuk RECHTE weg van 80m had aangelegd. Dit mocht niet, omdat eventuele buitenlandse indringers hier met een vliegtuig op konden landen. Alle wegen moesten bochtig zijn! (wie zou hier ooit willen invallen?) En verder het verhaal van de ingenieur die op zijn ontworpen bunker moest gaan staan, om te zien of die stevig genoeg was. Als hij het afgaan van een bom in de bunker overleefde, kreeg hij betaald. Zoniet, dan kon hij het uiteraard niet navertellen en was zijn ontwerp te zwak. En nog meer van die verhalen! Ze hadden vandaag vrij, omdat hoe kan het ook anders, het zand was gestolen bij het kunstgrasveld dat ze zouden aanleggen...... Snel weg uit dit land, met bijzonder vriendelijke inwoners, maar tevens zijn schaduwkanten door de enorme armoede waar de bevolking door wordt geteisterd... We bedankten de Nederlanders die onze eerste lift gaven tijdens onze reis en ons ook nog trakteerden op een kop koffie! Super!

Na een korte klim, kwamen we dan aan bij weer een nieuw land: Macedonië. Een warm onthaal stond ons hier te wachten. Tijdens de afdaling hoorden en zagen we in de verte al 2 honden voor ons klaarstaan. Pff. Flink doortrappen dus. Maar zelfs met 30 km per uur kregen we ze niet van ons afgeschud! Een kleine keffer en een enorm grote hond achtervolgden ons en stonden in eerste instantie voor de fiets. Erg vervelende en gevaarlijk. Met wat geschreeuw en flink doorfietsen hebben we ze van ons af weten te schudden. Echter was de maat vol en hebben we sindsdien voorzorgsmaatregelen getroffen! Het lezen van internetfora voor tips deed ons weer glimlachen: "Ik doe nooit alsof ik een steen opraap, ik gooi zo hard en precies mogelijk .. met wat geluk brengt zo'n hond je steen terug, kun je nog eens proberen :)" en ook: "Ik ben best een dierenliefhebber maar het kan niet van één kant komen." Inmiddels hebben we dan ook een goede ijzeren staaf op de kop getikt, weten we dat we met onze bidon water op de hond kunnen spuiten, kunnen we hard terugblaffen en hebben we een steen in onze achterzak. Ook hebben we geleerd dat stoppen en de fiets tussen de hond en ons inhouden de honden zal afschrikken. Maarja, als een rotweiler met een rotvaart en blaffend op je komt afgerend, denk je in eerste instantie niet aan stoppen. Najah, blaffende honden bijten niet hè. Het allerbeste wapen tegen deze ongenode gasten tikten we later in Bitola op de kop! VUURWERK. Een tip van een jongen die we tegenkwamen in de fietsenzaak. Edwin had een probleempje met de rem. Helaas was het een prutser eersteklas en had ik na 2,5 uur een slag in het wiel en besloten we de fiets maar in Griekenland te laten maken door een professional.

In Macedonië beleefden we verder nog 2 leuke dagen met Aby, die we toevalligerwijs weer tegenkwamen. Als geschiedenisleraar op een Amerikaanse school in Rome, kon ze ons allerlei interessante weetjes vertellen. Na 4 dagen in dit land, gingen we dan weer op weg naar ons laatste volledig Europese land: Griekenland! We moesten flink klimmen en dat resulteerde in de eerste echte sneeuw langs de weg:


Sneeuwschuiver op top berg Macedonië
http://www.youtube.com/watch?v=qDkprOGT3AM
En hoe ongelofelijk: daar bijna boven op die berg, in de kou, kwamen we een andere fietser tegen. Het was een Zweedse jongen die een wereldreis maakte van Turkije naar Portugal! Wat een bijzondere ontmoeting op deze plek! Door de kou hebben we het gesprek kort gehouden en gingen we er weer vandoor na het maken van een foto, zie onder. Ongelofelijk! Na de Griekse grens stond ons wederom een warm hondenonthaal te wachten. Het eerste dorp dat we binnenreden hoorden we van alle kanten honden blaffen. DAMN! Wat was hier aan de hand! Nog erger dan we tot nu toe meegemaakt hadden! Gelukkig zaten de meeste honden vast aan flinke kettingen, maar toch. Zo nu en dan loopt er eentje los rond en dan is het maar weer hopen dat die goede zin heeft.... Pffff. Echt demotiverend die dieren! Maar goed. Na aankomst in Edessa gingen we op zoek naar een goede fietsenmaker. Via via kwamen we in contact met iemand die veel fietst en van fietsen houdt Elefterios Sextos, eigenaar van een souvenirswinkel nabij de toeristische watervallen van de stad. Hij nam rustig de tijd om het slag uit het achterwiel van mij te halen. Wat bleek? De prutser in Macedonië had een spaak verkeerd vervangen! Van zijn aardige vrouw kregen we lunch, thee en met zijn zoon heb ik nog zelfs even gedrumd. Super!
Drummende zoon van Elefterios
http://www.youtube.com/watch?v=S7WfWi4xXl0
En als klap op de vuurpijl regelde hij via een vriend ook nog een gratis slaapplek voor ons! Vangelis, waarmee hij naar Iran reed op hun motor, werkte bij de Griekse consumentenservice. Zij hebben een kioskachtige kantoortje midden in het centrum. En hier mochten wij dan gratis de nacht verbrengen. Onder het motto van: "Griekenland is toch al bankroet; jullie hoeven niet te betalen voor een slaapplek". En "Alles hier is gesponsord door het IMF". Geweldig die gast! Maarja, het is natuurlijk wel zo dat we op wegen rijden die deels van onze eigen belastingcenten betaald zijn. De laatste keer dat we dit kunnen zeggen, aangezien we over enkele dagen in Turkije zitten.
Toevallig was het weer zaterdagavond; tijd om te stappen dus! Eerst gingen we met Vangelis naar een bandje die speelde ter gelegenheid van de carnavalsfestiviteiten hier. Toch nog een beetje het carnavalsgevoel dus. Leuke lokale muziek, waarna we de kroegjes afgingen. Het werd een zeer leuke en redelijk beschonken avond. De 3 uur slaap hielp dan ook niet echt. 's Ochtends hadden we namelijk weer afgesproken met Vangelis. Hij zou foto's van ons maken voor een artikel in het plaatselijk krantje. Onze eerste media-aandacht! Uiteraard werden we ook nog getrakteerd op een ontbijtje! Dat had ik wel nodig.... Maarja, gelukkig hadden we hierna maar een recordetappe van 100 km op het programma. Pfffff. Met een kater fietsen is niet het allerfijnste. Maar snel vergeten deze tocht...

Nou, na al dit moois, dachten we dat het niet nog beter kon. Echter niets bleek minder waar. In Thessaloniki troffen we via de website couchsurfing.com een geweldige meid: Danai. Zoals in het vorige verhaal beschreven een bijzonder warme persoonlijkheid met veel talenten begeven!
zingende Danai
http://www.youtube.com/watch?v=AbKpMvfvjT4
In plaats van 4 dagen bleven we uiteindelijk dan ook 8 dagen! Eens even een week rust, dat bijzonder welkom was na 5 weken fietsen! Ze liet ons de stad zien en regelde alles dat we nodig hadden. Samen met haar kamergenoot Marija aten we geregeld een heerlijke maaltijd. Ook ik deed een duit in het zakje en kookte een heerlijke Indiase maaltijd. Mmmmmm. Ze leerde Roel zelfs zingen. En dat lukte vrijwel ook nog! Volgende keer hoop ik hier filmpjes van te plaatsen! In ieder geval hier nog een mooi filmpje van afgelopen vrijdag, toen het carnavalsvirus bij mij een hoogtepunt bereikte:
Eddies carnaval in Thessaloniki
http://www.youtube.com/watch?v=PiB3sZoFvSM

Verder ging mijn wens in vervulling om eens een hete pot voetbal te zien in dit soort landen. Toevallig was afgelopen weekend de derby Aris Saloniki tegen Iraklis Saloniki. Roel en ik togen naar het nette stadion. De clubkleuren van de thuisploeg zijn geel zwart. Dat kon dus niet mis zou je zeggen. Zeker niet met die geweldige sfeer vooraf en tijdens de wedstrijd:
Schitterende sfeer in Aris-stadion
http://www.youtube.com/watch?v=NmF51OFp0Zo
Maar helaas. Twee minuten voor tijd scoorde het nietige Iraklis de 0-1. Niet echt verdiend, want Aris was de hele wedstrijd aan het drukken. Maar ach, met een scheidsrechter die alleen maar voor de thuisclub floot, des te bewonderenswaardig om hier te winnen! Om ons heen werd het Griekse scheldwoord "Malaka" meer en meer in de mond genomen. En helaas na de wedtrijd sloeg de vlam dan ook in de pan:
Bestorming kleedkamers door Aris supporters na verlies
http://www.youtube.com/watch?v=V0HyDFCOaY4
en
Relletjes op veld, ME in actie
http://www.youtube.com/watch?v=fkrdYqRdI7M
Nadat enkele idiote supporters ellkaar te lijf gingen, besloten we maar verstandig het stadion te verlaten, weer een interessante ervaring rijker. Zin erin om volgende week wellicht een thuiswedstrijd van Fenerbahce in Istanbul meemaken.

Ja, want het gaat er uiteindelijk van komen. We gaan naar Istanbul! Helaas niet met een rechtstreekse trein vanuit hier, zoals de bedoeling was. Vanwege de bezuinigingen zijn de internationale treinen afgeschaft. Pfff. Vanavond vertrekken we in ieder geval met een trein richting de grens en dan zien we morgen wel hoe we richting Istanbul geraken. In het ergste geval dienen we nog 300 km te fietsen, maar ik ga er vanuit dat er nog wel een bus of trein te regelen valt, zodat we eniszins op schema onze reis weer kunnen vervolgen. In deze boeiende Turkse stad zullen we dan proberen visa te regelen voor Iran en een besluit nemen over de exacte route van onze reis. Gaan we voor kwaliteit, dan slaan we een paar landen over, of proberen we toch ons oorspronkelijke plan uit te voeren en helemaal naar Shanghai te fietsen inclusief enkele flinke treintochten? Ik houd jullie op de hoogte! In ieder geval zijn we letterlijk van onze kaart afgefietst. Een apart gevoel, zeker voor kaartgeile Roel. ;-) Overigens, we zijn al zelfs uit onze eigen tijdzone gefietst! In Griekenland is het 1 uur later dan in Nederland. Geweldig hè: uit de tijdzone fietsen! Nah, als het goed is gaan we dit nog wel een paar keer meemaken....

Veel plezier met de carnaval! Ik ben jaloers op jullie!
Heel veel groetjes vanuit Griekenland!

Edwin


English:
Hello everybody. We are still in Thessaloniki. Our host Danai and her roommate Marija made us feel at home here. So we decided to take some rest after 5 weeks of strugling and cycling and stayed here till today! Later on we'll take a train to the border and hopefully we will reach Istanbul within some days. Depends on the trains and buses we can take. We have had a great time here. Danai taught us a Greek song. I hope to show you the video in a next story. Here is Danai.
http://www.youtube.com/watch?v=AbKpMvfvjT4
We have had a great time together. Enjoying all the food, seeing the city and talk and laugh a lot! She gave us a lot of advice for our trip to China, cause she cycled the same road 2 years ago.

To get here was a bit of a struggle! My bike was repaired in Macedonia. However, the guy who repaired it, didn't know what he was doing. So finally my wheel was worse than before. After 120km of cycling like this we met a very kind person in Edessa! Elefterios Sextos. He loves bikes and could help us, to repair mine. It took more than 2 hours, but we had a great time! His wife gave us lunch, we visitied the water falls, he talked about his trips to Iran and I even played drums with his talented son!
http://www.youtube.com/watch?v=S7WfWi4xXl0
And last but not least, he arranged a place to sleep for us! A friend, Vangelis, works at the Greek consumersoffice. And that's exactly the place, where we could sleep. Crazy! Perfect! Thank you so much Elefterios and Vangelis!

During our trip through Macedonia we had to climb over this snowy mountain:
http://www.youtube.com/watch?v=qDkprOGT3AM
It was freezing, but what an experience! GREAT! We even met a Swedish cyclist at this altitude and spoke with him for some minutes. Unbelievable what a meeting!
All before this, we were in Tirana, Albania. We thought that we were taking part of some protests against the government:
http://www.youtube.com/watch?v=tb_k51L9OBg
However, at the end, it seemed to be a celebration for 20 years of freedom. Exactly 20 years ago, the dictatorship in Albania ended. Great to see this!

I am sorry for this short summary, but we have to catch the train about 2 hours and I have to do a lot of things to prepare....
take care,
kind regards,
Edwin